Piołun, występujący naturalnie na terenach Europy, Azji i Północnej Afryki, to rodzaj byliny z rodziny astrowatych, wysoce rozpowszechniony w szczególności na obszarach północnej półkuli Ziemi. To niepozorne ziele, niejednokrotnie lekkomyślnie postrzegane w Polsce jako silnie ekspansywny chwast, ujawnia nieprawdopodobne właściwości lecznicze. Kiedy dokładnie i gdzie możemy spodziewać się jego obecności? Zapraszamy do lektury!
Zobacz: Kiedy zbiera się cukierki na Halloween?
Bylica piołun – gdzie jej szukać?
Piołun, nazywany zwyczajowo również absyntem, wermutem, zielem pańskim, zielem Marzanny i psią rutą, spotykany jest powszechnie w rozmaitych rejonach świata; także tych wyjątkowo niekorzystnych. Odmiana ta, jako gatunek zawleczony, przybyła do naszego kraju na drodze swoistego przypadku, a ze względu na swoją wysoką odporność rozprzestrzeniła się na jego obszarze i występuje dziś powszechnie między innymi na leśnych polanach, nieużytkach, miedzach i przydrożach w obrębie tzw. Niżu Polskiego (pas nizin pomiędzy Morzem Bałtyckim, a Sudetami i pasem wyżyn na południu, wyłączający Sudety i Karpaty).
Warto podkreślić, że piołun jest rośliną ruderalną; doskonale odnajduje się na podłożach zmienionych przez człowieka. Z tego powodu wskazane jest poszukiwanie go również między innymi w środowiskach miejskich (w sąsiedztwie budynków, dróg, terenów kolejowych, parkingów, portów, wysypisk odpadów i obszarów typowo przemysłowych).
W standardowym przebiegu życia rośliny rustykalne dominują na przestrzeni danej strefy przez okres kilku lat, aby następnie stopniowo ustępować miejsca roślinom charakterystycznym dla ekosystemu występującego w tym regionie. Nie jest to jednak zasada; wyjątek stanowią między innymi te tereny, których wierzchnia warstwa gleby została zupełnie zniszczona lub wymieniona.
Bylica Piołun – jak rozpoznać?
Atrakcyjne zdolności piołunu wykorzystywane były już półtora tysiąca lat przed naszą erą przez Egipcjan, którzy poznawszy jego wyjątkowe właściwości, włączyli go do grupy uprawianych powszechnie roślin. Bylica ta w zbliżonej formie hodowana jest do dziś w licznych krajach świata; także w Polsce. Współcześnie spotykana w swoim naturalnym środowisku, a także uprawiana amatorsko i przemysłowo, cieszy się stosunkowo niemałą popularnością. Celem zbioru ziela koniecznym jest jednak jego uprzednie prawidłowe rozpoznanie. Chcąc odróżnić bylicę tego gatunku od innych, należy poznać jej charakterystykę.
Zobacz: Darmowe audiobooki po polsku – gdzie szukać?
Bylica Piołun – charakterystyka
Jak rozpoznać piołun? Odpowiadamy! Roślina ta rośnie umiarkowanie intensywnie, tworząc szare, filcowato-owłosione kępy ziela o silnie rozkrzewionym pokroju. Odmiana pokrywa się gęsto pierzastosiecznymi liśćmi, które po zewnętrznej stronie przybierają szaro-zieloną barwę, a po wewnętrznej obmywają się białawym, filcowatym owłosieniem. Docelowa wysokość rośliny waha się zwykle w granicach od 50 cm do 100 cm, ale zdarza się, że niektóre okazy osiągają wysokość nawet 150 cm (wszystko zależy od warunków ich rozwoju). Zebrane w tzw. wiechę (wiechowate kwiatostany) kwiaty piołunu cechuje z kolei atrakcyjne, żółte wybarwienie i rurkowata forma oraz wydobywający się zarówno z pąków jak i liści bardzo intensywny, aromatyczny zapach.
Bylica Piołun a bylica Wrotycz – jak je rozpoznać?
W trakcie poszukiwania w swoim otoczeniu tytułowego ziela warto zwrócić szczególną uwagę na jego bliskie podobieństwo w stosunku do innych roślin. Zielem najczęściej mylonym z Piołunem (Artemisia absinthium) jest tzw. Wrotycz pospolity (Tanacetum vulgare). Jak odróżnić te dwa ziela od siebie? Wystarczy jedynie zapoznać się z kilkoma zasadami:
- Wrotycz w przeciwieństwie do Piołunu posiada łodygę miejscowo wyróżnioną subtelnym, czerwonym wybarwieniem
- Piołun charakteryzują 10-centymetrowe liście, których wierzchnia część przybiera szaro-zieloną barwę, a wewnętrzna powierzchnia (od spodu) cechuje się biało-szarym odcieniem i subtelnie włosowatą strukturą (liście wrotycza obywają się w całości ciemno-zielonym kolorem i nie posiadają filcowatej struktury).
- Kwiatostany ziela Wrotycz przybierają zwykle większe rozmiary niż kwiatostany Piołunu
Kiedy dokładnie zbiera się piołun?
Piołun zbiera się w okresie jego kwitnienia. Naturalnie jednak tak jak odbywa się to w przypadku większości roślin zielnych, precyzyjny okres rozkwitania rośliny uzależniony jest od licznych czynników; jakości stanowiska, klimatu panującego na obszarze ekspansji ziela oraz zmiennych warunków pogodowych. Z tego powodu precyzyjny termin zbioru ziela ulega wahaniom w zależności od miejsca rozwoju rośliny. Właściwym posunięciem będzie monitorowanie ziela pod kątem kwitnienia od początku maja do sierpnia (należy mieć jednak na uwadze, iż zdarza się, że piołun kończy kwitnienie dopiero na początku października).
Zobacz: Pędy sosny, kiedy zbierać?
